สำหรับความเป็นมาของ “ลูกหาบ” ที่เป็นสิ่งหนึ่งซึ่งอยู่คู่กับภูกระดึงมาตั้งแต่สมัยแรกเริ่มประกาศเป็นเขตอุทยานแห่งชาติ (ภูกระดึงได้รับการประกาศเป็นเขตป่าสงวนแห่งชาติเมื่อวันที่ 19 พ.ย. 2486 ต่อมาจึงได้รับการประกาศเป็นเขตอุทยานแห่งชาติเมื่อวันที่ 23 พ.ย. 2505) และอนุญาตให้นักท่องเที่ยวขึ้นชมยอดภูได้นั้นมาจากความมีน้ำใจของชาวบ้าน “บ้านศรีฐาน” ในการช่วยแบ่งเบาขนสัมภาระของนักท่องเที่ยวโดยไม่มีค่าจ้าง ต่อมาเมื่อปริมาณนักท่องเที่ยวเพิ่มมากขึ้นจึงเกิดเป็นระบบเกื้อกูลพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันระหว่างนักท่องเที่ยวและชุมชนโดยนักท่องเที่ยวจะจ่ายค่าตอบแทนในการขนสัมภาระให้แก่ชาวบ้านและมีการพัฒนากลายมาเป็นระบบ “ลูกหาบ” ในท้ายที่สุด
     เวลาประมาณ 8.30 น. ทีมงานท่องเที่ยวดอทคอมของเราก็เริ่มต้นออกเดินทางขึ้นสู่ยอดภูกระดึง เมื่อเดินผ่านสถานีลงทะเบียนนักท่องเที่ยวจุดที่ 2 มาเพียงเล็กน้อยก็จะพบกับเสา “หลัก กม.0” ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าป้าย “เรารักษ์ภูกระดึง” ด้านซ้ายมือ เป็นสัญลักษณ์บ่งบอกให้นักท่องเที่ยวทั้งหลายทราบว่าเส้นทางซึ่งทอดยาวกว่า 5 กิโลเมตรขึ้นสู่สุดยอดภูของประเทศไทยได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว อากาศยามเช้าขณะที่เราออกเดินทางนั้นเย็นสบายไม่ร้อนอบอ้าว ขณะที่ทีมงานของเรามาท่องเที่ยวนี้เป็นช่วงปลายฤดูฝนต้นฤดูหนาวทำให้ต้นไม้ใบหญ้าสองข้างทางขึ้นภูยังคงมีสีเขียวสดตัดกับสีน้ำตาลของพื้นดินซึ่งยังคงชุ่มชื้นไปด้วยไอน้ำค้างสวยงามยิ่ง พวกเราเดินปล่อยอารมณ์ถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ไม่นานนักก็เริ่มมีเหงื่อแม็ดน้อยใหญ่ผุดขึ้นตามสรรพางค์กายโดยทั่วแม้จะยังไม่ถึงจุดพักแรก “ซำแฮก” ก็ตาม
      หลังจากตะเกียกตะกายมาได้สักพักหนึ่งในที่สุดพวกเราก็มาถึง “ซำแฮก” จนได้ พี่ต้นหญ้า webmaster แห่งท่องเที่ยวดอทคอม( www.thongteaw.com ) และช่างภาพคนสำคัญ ที่ขึ้นมาถึงซำแฮกก่อนหน้าพวกเราสักพักชี้ให้ดู “เหยี่ยว” ที่บินอยู่ลิบๆและบอกว่าพวกเราขึ้นมาช้าเกินไปหน่อย เมื่อครู่เหยี่ยวตัวนั้นยังบินอยู่ในระยะใกล้ๆเหนือยอดไม้บนหัวพี่อยู่เลย ด้วยความเหนื่อยทำให้พวกเราไม่ได้สนใจกับเหยี่ยวสักเท่าไหร่นัก แต่หันไปสนใจซุ้มขายไอศกรีมและเครื่องดื่มต่างๆซึ่งมีอยู่หลากหลายร้านแทน (คำว่า “ซำ” นั้นมีความหมายถึง “น้ำซับ” หรือน้ำที่ผุดขึ้นมาจากใต้ดิน เป็นจุดซึ่งพรานป่าในสมัยโบราณใช้แวะพักระหว่างการเดินทางอีกทั้งยังเป็นจุดที่มักจะมีสัตว์ป่าต่างๆมาแวะดื่มน้ำอยู่เสมอๆ ปัจจุบันซำต่างๆเหล่านี้ได้กลายมาเป็นจุดตั้งร้านขายอาหาร เครื่องดื่ม รวมไปถึงอุปกรณ์กันหนาวและอุปกรณ์กันทากเล็กๆน้อยระหว่างทางขึ้นสู่ยอดภูกระดึงในที่สุด)

สัมภาระของเหล่านักท่องเที่ยวถูกลำเลียงโดยพี่ลูกหาบที่แข็งแรงบึกบึน ต้องขอบคุณพี่ ๆ จริง ๆ ที่ทำให้เราสามารถเดินทางขึ้นมาที่นี่ได้โดยไม่ยากนัก (แต่เกือบแย่เหมือนกันแฮะ)

ใกล้จะถึงซำแล้ว เอ้า!!! ฮุย เล่ ฮุย

เส้นทางค่อย ๆ ชันขึ้นทีละน้อย แต่เดินไกล ๆ ก็สาหัสเอาการอยู่เหมือนกัน

"ครั้งหนึ่งในชีวิต เราคือผู้พิชิตผู้กระดึง" ป้ายสัญลักษณ์ของภูกระดึงที่ใครสามารถขึ้นมาถึงยอดภูกระดึงแล้วต้องมาโพสท่ากันที่นี่(ภาพขวามือสุด)

ตอนนี้เป็นทางราบแล้วคร้าบ กำลังเดินทางสู่ที่ทำการอุทยานแล้วคร้าบ